Mój mały Waszyngton

Przeprowadzając się na kilka dni do centrum Warszawy sprawdziłam w telefonie pogodę. Słońce umiarkowane, ciepło idealne, pogoda stabilna - wręcz wymarzone warunki na bagaż w wersji mini. Do walizki wpadły sandały, 2 letnie koszulki, dżinsy, sukienka i jedna cieplejsza bluza. Tymczasem gdy wyszłam z domu moim oczom ukazała się ciężka zasłona szarych chmur i niepokojąca lepkość powietrza. Zajęta pakowaniem nie zwróciłam na to uwagi, a tymczasem aura była iście tropikalna i przepowiadała nadchodzącą burzę. Jedna jaskółka nie czyni wiosny - pomyślałam, za chwilę chmury rozwieje wiatr i wyjdzie przepowiadane słońce. Nie zawróciłam do domu. Tymczasem po kilkunastu minutach zagrzmiało, po kilkudziesięciu lunęło i lało bez przerwy już do końca dnia. W mojej prognozie tego nie było, do cholery... Zbaraniałam. Jak to możliwe? Te satelity kompletnie nie trzymają się kupy, nie potrafią nawet w przybliżeniu podać prognozy - pomyślałam. A mogłam przynajmniej wziąć ortalionową wiatrówkę... 

I zajrzałam raz jeszcze ze złością w telefon. I patrzę wkurwiona na ekran... i oczom nie wierzę! W ustawieniach stoi jak byk, jak wół napisane mam W... a... , ale dalej to już coś, co z Warszawą ma wspólne rondo. Otóż okazało się, że w telefonie mam ustawioną pogodę w... Waszyngtonie! Super! Mój mały Waszyngton. W centrum stolicy Polski, w rzęsistym deszczu. I zimno.